یک کیف پول ارز دیجیتال، مانند حساب بانکی، شامل یک جفت کلید رمزنگاری عمومی و خصوصی است که به وسیله آن می‌توانید با ارز دیجیتال خود تراکنش انجام دهید.
احتمالا تاکنون کلمه رمزارز و مخصوصا معروفترین آنها یعنی بیت کوین به گوشتان خورده و این سوال احتمالا برایتان به وجود آمده که چگونه این رمزارزها را می توان به دست آورد؟
برای پاسخ به این سوال ابتدا باید با مفهوم کیف پول رمزارزی Crypto Currency Wallet آشنا شوید. در حقیقت ابتدا باید بدانیم که چگونه رمزارزها را نگهداری کنیم.
یکی از دغدغه‌های انسان‌ها در هر دورانی نگهداری از پول و دیگر اشیای با ارزش خود بوده است. در عصر حاضر و در حضور پول فیزیکی و بیشترین نفوذ بین تمام مردم، بیشترین نگرانی از امنیت پولی است که با زحمت به دست آمده، تا دست افراد غیر به آن نرسد.
با پیشرفت جوامع بشری این بانک‌ها بودند که سعی کردند تا این دغدغه را کمتر کنند و با حفاظت از پول ها و دیگر اشیای قیمتی افراد آنها را آسوده خاطر کنند.
در 10 سال اخیر پدیده رمزارزها به طور ویژه ای گسترش پیدا کرده و نفوذ آن در میان جوامع بشری به سرعت در حال افزایش است.
حال این رمزارزهای دیجیتالی که در دنیای مجازی در حال گسترش هستند و گاهی به آنها ارز دنیای دیجیتال یا مجازی هم اطلاق می شود چگونه نگهداری می شوند تا از گزند سارقان و خلافکاران دنیای دیجیتال دور بمانند و ذهن صاحبان این ارزها آسوده بماند.
به صورت کلی هر رمزارزی برای نگهداری ارز مخصوص خود از مفهومی به نام کیف پول رمزارزی استفاده می‌کند که از این به بعد به آن اختصار کیف پول می‌گوییم.
این کیف پول‌ها در حقیقت چیزی بیش از یک پروتکل کلی (یک شیوه نامه متشکل از یک یا چند الگوریتم پیچیده) برای تولید و ارسال دو کلید دیجیتال به شبکه رمزارز خود نیست.
کلید دیجیتال چیست؟
برای فهم بهتر موضوع از یک مثال مرتبط استفاده می‌کنیم. در دنیای واقعی شما حساب یا حساب‌هایی در بانک دارید که پول های خود را در آنها نگه داری می‌کنید.
این پول‌ها که در دوران حاضر چیزی بیش از یک عدد و یک نشانه (نام ارز) نیستند (آخرین باری که یک دسته اسکناس دیدید چه زمانی بود؟) در محلی خاص از یک دفتر حسابداری عظیم مربوط به آن بانک قرار می‌گیرد.
برای دسترسی به این محل خاص باید نشانی به خصوصی برای آن وجود داشته باشد. این نشانی همان شماره حساب شما در آن بانک است که یک نشانی منحصر به فرد خواهد بود.
در غیر این صورت احتمال تداخل در حساب‌ها به وجود می آید. این شماره حساب به شما اعلام می‌شود تا به وسیله اعلام آن به دیگران، آنها قادر باشند تا فقط و فقط به نشانی مخصوص شما وجوهی را واریز کنند.
این شماره حساب یک نشانی عمومی است. در مقابل برای برای برداشت وجوه داخل این نشانی‌ها نیاز است که شما با روشی که بانک مشخص می‌کند ثابت کنید که صاحب این نشانی هستید و شخص دیگری قادر به خالی کردن حساب شما نباشد.
امضا و تطابق آن با نمونه امضای شما که در هنگام ساخت حساب در اختیار بانک قرارداده اید یکی از این روش هاست. روش‌های دیگری نیز مانند اثر انگشت یا رمز خصوصی که خودتان تعیین می‌کنید یا بانک در اختیار شما قرار می‌دهد، وجود دارد.
همه این‌ها در حقیقت کلید ورود به نشانی یا همان حساب شما در بانک است. این کلید یک کلید خصوصی است و منحصر به فرد شماست. در صورت از دست دادن این کلید شما باید به نحو دیگری برای بانک احراز هویت شوید که کار دشواری است.
از سوی دیگر در صورتی که شخص دیگری این کلید‌های شما را در اختیار بگیرد می تواند با داشتن کلید عمومی یا همان نشانی شما اقدام به خالی کردن حساب شما نماید.
پس برای دسترسی به وجوه یا ارزهای نوشته شده در نشانی (حساب) وجوه نوشته شده در دفتر حساب‌ها باید دو عامل همزمان ارائه شود.
یک کلید عمومی (یا همان شماره حساب یا نشانی) که می‌تواند در اختیار همگان قرار بگیرد و یک کلید خصوصی که در حقیقت تنها راه دسترسی کامل به حساب است و در اختیار صاحب حساب است.
بعد از ارائه هر دو عامل (کلید) به حسابدار(بانک) به شما اجازه داده می‌شود از وجوه داخل آن نشانی استفاده کنید. آن را خرج کنید، آن را برای دیگری بفرستید یا هر کار دیگری که مد نظر خودتان است.
کیف پول‌های رمزارزی نیز دقیقا به همین نحو عمل می‌کنند.
فرض کنید که در این وضعیت بانک یک دفتر کل حساب‌های عظیم با تعداد نشانی (حساب یا کلید) نزدیک به نامحدود است که همگی آن ها از قبل ساخته شده است.
(نزدیک به نامحدود به این معنی که مثلا در مورد بیت کوین 1461501637330902918203684832716283019655932542976 نشانی منحصر به فرد وجود دارد که این عدد تقریبا 194 میلیارد میلیارد میلیارد برابر کل شن های روی زمین است! )
این دفتر با نشانی‌ها آن در دسترس همگان قرار دارد. شما می‌توانید هر کدام از این نشانی ها را در اختیار بگیرید. این نشانی‌ها توسط یک پروتکل استاندارد به دست می‌آیند.
این پروتوکل از یک الگوریتم پیچیده که با ورود یک عدد تصادفی بسیار بزرگ یک کلید خصوصی یا شخصی (Private Key) جدید انتخاب می‌کند، استفاده می‌کند.
لزومی به درک این موضوع نیست چون این کار در پشت صحنه انجام می‌شود ولی در بحث تولید آدرس (انتخاب) امکان انتخاب یک نشانی برای دو بار عملا غیرممکن است. این پروتکل در اختیار همگان قرار دارد.
کلید خصوصی در حقیقت همان امضای شماست که در اختیار حسابدار(بلاک چین) نیز هست. با ارائه این امضا یا کلید تمام محتویات حساب قابل دسترسی است. این کلید شخصی باید به شدت محافظت شود.
سپس پروتکل با استفاده از این کلید خصوصی یک کلید عمومی میسازد (Public Key) (این کلید ها در دسترس همگان هستند و عمل اصلی آنها استخراج آدرس کیف پول شماست).
از روی این کلید عمومی آدرس کیف پول شما ساخته می‌شود. نیازی به دانستن جزییات این عملیات نیست. چون در عمل اتفاقات جزیی و پیچیده‌تری در پروسه تولید کیف پول و در زمان استفاده از آن صورت می‌گیرد که شما حتی از وقوع آن ها با خبر هم نمی‌شوید.
با تولید این دو کلید و آدرس، کیف پول رمزارز شما ساخته می‌شود.
باید بدانیم که این کیف پول ها فقط و فقط از رمزارز سازگار با شبکه خود پشتیبانی می‌کنند و قادر به نگهداری هر نوع ارز دیگری نیستند. پس برای هر رمزارزی باید از کیف پول مخصوص به آن استفاده کرد.
برای واریز رمزارز به این کیف پول ها کافیست آدرس کیف پول خود را به واریز کننده بدهید. واریز کننده که خود قبلا کیف پول خود را ساخته و به هر نحوی ارز داخل آن ذخیره نموده با استفاده از آدرس کیف پول شما، مقدار مدنظر را به آدرس شما منتقل می‌کند.
این تراکنش توسط شبکه حسابدار اصلی تایید و در دفتر حساب ها (بلاک چین) ثبت می‌گردد. در این زمان شما می‌توانید با ارائه کلید عمومی و خصوصی خود به شبکه به رمزارز خود دسترسی داشته باشید و آن را خرج کنید (به آدرس دیگری ارسال کنید).
نحوه کلی تولید کیف پول و عملکرد آنها با تمام پیچیدگی های پشت صحنه بسیار آسان در استفاده و به کارگیری است.
یک کیف پول بیت کوین شبیه به نمونه زیر است: برای راحتی در خواندن کلیدها معمولا به صورت کد های سریع خوان یا بارکد های دو بعدی (QR Code) هم ارائه می‌شوند تا اشتباهی در وارد کردن یا خواندن کلیدها صورت نگیرد.
آدرس بیت کوین: آدرسی که با دیگران به اشتراک می گذارید
کلید خصوصی: به شدت باید از آن محافظت شود.
Kx9m1GK13PxPxhmyWymD6gercAhK3RS3YntJMXFw29M2YEVnCRc2